تصاحب ساختمان ایرانی پیاژه (Piaget) توسط دولت آمریکا:
آسمانخراش شماره 650 در خیابان پنجم که پیشتر با نام "ساختمان پیاژه" شهرت داشته، توسط شاه ایران کمی پیش از پیروزی انقلاب در سال 1979 ساخته شد. این ساختمان 36 طبقه که زمانی منزلگاه شرکت ساعت سازی آمریکای شمالی NAWC (North American Watch Corporation)، شرکت پخش پیاژه، شرکت کوروم (Corum)، شرکت مووادو (Movado) و کنکورد (Concord) بوده که در زمان خود بزرگترین شرکت‌های ساعت‌سازی در آمریکا بوده‌اند؛ اکنون ارزشی بالغ بر یک میلیارد دلار دارد.
بعد از به پیش کشیدن و نبرد تاریخی حقوقی توسط نیویورک تایمز (New York Times) اخیرا دادگاهی رای را به دولت ایالت متحده داده که مختار به مصادره ساختمان که هنوز هم با عوامل ایرانی ارتباط دارد، می‌باشد. طبق بیانیات قرار است تا ساختمان پس از مصادره و فروش به عنوان غرامت برای قربانیان حوادث تروریستی ای که با حمایت ایرانیان انجام شده (؟) استفاده شود. جدای از جدال‌های حقوقی، این ساختمان ملبس به گرانیت، نقطه حساسی در دنیای املاک بوده و سال گذشته شرکت نایک (Nike) قرارداد اجاره 15 ساله برای 7 طبقه از ساختمان را به ارزش 700 میلیون دلار امضا نمود.
پس از برکناری محمدرضا شاه، مالکیت ساختمان در سال 1980 به دولت ایران منتقل گردید. برخی از سکنه ناخلف سابق این ساختمان شامل خلافکارانی همانند معامله گران نفتی، مارک ریچ (Mark Rich) و ایوان بوسکی (Ivan Boesky) کارگزاران وال استریت که متهم به زد و بند‌های تجاری شدند. اکنون این ساختمان متعلق به موسسه خیریه علوی که توسط محمدرضا شاه تاسیس گردید و شرکت سهامی آسا (Assa) که طبق گفته‌ها متعلق به بانک ملی ایران است.
نام اصلی ساختمان 650 خیابان پنجم، نشانگر انقلاب بزرگ در صنعت ساعت‌های لاکچری به خصوص در آمریکا و در سه دهه گذشته است. شرکت ناوک (NAWC) در سال 1961 توسط مهاجر کوبایی با نام گری گرینبِرگ (Gerry Grinberg) برای واردات ساعت پیاژه تاسیس شد که حسن تسمیه نام پیشین ساختمان (ساختمان پیاژه) است. امروز این شرکت توسط پسرش، اِفراییم (Efraim) اداره شده و در بنگاه مبادلات بورسی نیویورک، با نام گروه موادو (Movado Group) شناخته شده و بیشتر ساعت‌های قیمت پایین تا متوسط می‌فروشد. این شرکت ساعت‌هایی با برند خودش، موادو، و ساعت‌های دیگر مانند هوگو باس (Hugo Boss) و تامی هیلفایر (Tommy Hilfiger) تولید می‌کند. همچنین این شرکت صاحب برندهای لوکس دیگری که پیشتر دوران بهتری داشتند مانند اِبِل و کنکورد (Ebel, Concord) نیز است.
در سال 1979 زمانی که شرکت ناوک (NAWC) قرار داد اجاره 15 ساله برای 3160 متر مربع در 5 طبقه از ساختمان پیاژه را تنها یکسال پس از اتمام ساخت ساختمان امضا نمود، دوران اوج خود به عنوان مهد ساعت‌های لاکچری را طی می‌نمود و سود سالانه آن از 5 میلیون دلار در سال 1969 به 100 میلیون دلار در اواخر سال 1980 رسید. در طول سال‌های بحرانی پس از روی‌کار آمدن کوارتز، ساعت‌های فوق باریک که کنکورد و پیاژه در ساخت آن تخصص خوبی داشتند مانند ویروس همه گیر شده بود. ساعت‌هایی که با عنوان "گرانقیمت‌ترین ساعت جهان" تبلیغ میشد و پیاژه در راس آن قرار داشت. پر فروش ترین آن ساعت‌هایی با سنگهای نیمه گران بودند که به شرکت ناوک کمک کردند تا پیاژه 5000 سال به صورت سالانه بفروشد.
با توجه به هزینه‌های بالای املاک و نسبت آن به تجارت ساعت، به دور از ذهن است که یک آسمانخراش در یکی از شهر‌های بزرگ نام یک برند لاکچری ساعت را داشته باشد. البته به استثنا رولکس، بزرگترین برند لاکچری ساعت در جهان که از اتفاق متعلق به موسسه خیریه ایست که در امور املاکی سرمایه‌گذاری می‌نماید. این شرکت چندین ساختمان را با نام خود نام گذاری نموده از جمله برج 61 طبقه رولکس در دوبی که متعلق به شریک خرده فروش آن، احمد صدیقی و پسرانش است.
گروه مُوادو در سال 1996 دفتر خود در ساختمان پیاژه را تخلیه، و به محل دیگری در منهتن نیویورک (Manhattan) منتقل نمود. اکنون نیز دفتر اصلی آن در پاراموس در نیوجرسی (Paramus, New Jersey) است.